umowa przelewu wierzytelności z umowy deweloperskiej

Zbycie wierzytelności w języku prawniczym określane jest mianem przelewu. Zgodnie z art. 509 kodeksu cywilnego - wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Umowa przelewu jest więc Dłużnik nie jest bowiem stroną umowy cesji wierzytelności – jeżeli zatem Twoja umowa z kontrahentem nie zawiera specjalnego zastrzeżenia co do wymaganej zgody na cesję wierzytelności, zgodnie z polskim prawem kontrahent nie musi wyrażać zgody na cesję wierzytelności. Zamiast tego, jest o niej jedynie informowany. WSA w Szczecinie orzekł, że zarówno umowa deweloperska oraz cesja umowy mają ten sam cel ekonomiczny czyli dostawę lokalu mieszkalnego, wobec tego powinny zostać opodatkowane stawką 8%. Sąd, w uzasadnieniu, podważył argumentację organu twierdząc, że definicja dostawy towaru zawarta w przepisach ustawy o VAT nie powinna być Przelew wierzytelności (cesja wierzytelności) polega na zawarciu umowy, w wyniku której zmienia się osoba, której dłużnik powinien zapłacić. Dotychczasowy wierzyciel na podstawie umowy z nowym wierzycielem przenosi na niego wierzytelności (czyli prawo żądania zapłaty lub spełnienia innego świadczenia), jaka mu przysługuje wobec I SA/Bd 314/19 wskazał, że: "Stanowisko organu, iż przeniesienie przez wnioskodawcę na nabywcę praw i obowiązków z umowy przedwstępnej, jak również z umowy deweloperskiej, w wyniku zawarcia umowy cesji stanowić będzie świadczenie usługi, która podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, stosownie do art. 41 Hoya Hilux Single Vision Plastic Lens. Przelew wierzytelności pozwala zmienić osobę, której dłużnik powinien zapłacić. Przelew wierzytelności najlepiej jest zawrzeć na piśmie, bo w razie sporu najłatwiej wtedy wykazać, że taka umowa została zawarta oraz jaką miała treść. O tym, że nastąpił przelew wierzytelności, trzeba zawiadomić dłużnika. 1. Przelew wierzytelności - na czym polega? Przelew wierzytelności (cesja wierzytelności) polega na zawarciu umowy, w wyniku której zmienia się osoba, której dłużnik powinien zapłacić. Dotychczasowy wierzyciel na podstawie umowy z nowym wierzycielem przenosi na niego wierzytelności (czyli prawo żądania zapłaty lub spełnienia innego świadczenia), jaka mu przysługuje wobec dłużnika. Umowa między dotychczasowym a nowym wierzycielem, na podstawie której dochodzi do przelewu wierzytelności może być np. sprzedażą (sprzedaż wierzytelności), darowizną, zamianą. Stroną umowy przelewu wierzytelności nie jest dłużnik. 2. Przelew wierzytelności - co z odsetkami? Jeśli zostanie zawarta umowa przelewu wierzytelności, to na nabywcę (nowego wierzyciela) przechodzą wszelkie związane z tą wierzytelnością prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Nabywca ma więc prawo żądać od dłużnika również odsetek za opóźnienie w zapłacie. “Stosownie do art. 509 § 2 na skutek przelewu wierzytelność zbywcy wchodzi do majątku nabywcy wraz ze związanymi z nią prawami. Konsekwencją przelewu jest zatem zmiana podmiotowa po stronie wierzyciela, polegająca na tym, że dotychczasowy wierzyciel traci to stanowisko, a w jego miejsce wchodzi nabywca wierzytelności, który uzyskuje ją w takim samym kształcie, w jakim przysługiwała ona zbywcy”. Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 grudnia 2017 r., sygn. akt I CSK 170/17 3. Czy przelew wierzytelności musi być na piśmie? Przelew wierzytelności najlepiej jest zawrzeć na piśmie, bo w razie sporu najłatwiej wtedy wykazać, że taka umowa została zawarta oraz jaką miała treść, unika się wtedy problemów z udowodnieniem tego w razie sprawy w sądzie z dłużnikiem. Dlatego zalecane jest zawieranie umów przelewu wierzytelności na piśmie. Ale bezwzględnego obowiązku zawierania umów przelewu wierzytelności na piśmie nie ma. “Przepis art. 511 nie przewiduje rygoru nieważności w razie dokonania przelewu bez zachowania wymogu formy pisemnej. W takiej sytuacji, zgodnie z art. 74 § 1 niezachowanie formy pisemnej zastrzeżonej w art. 511 nie skutkuje nieważnością umowy przelewu, a jedynie określonymi ustawowo ograniczeniami dowodowymi” Wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 2002 r., sygn. akt II CKN 1160/99 4. Kiedy z podpisami u notariusza? W jednym przypadku umowę przelewu należy zawrzeć na piśmie, i to jeszcze dodatkowo z podpisami notarialnie poświadczonymi. Chodzi o sytuację, gdy dotychczasowy wierzyciel zdążył już skierować przeciw dłużnikowi sprawę do sądu, wygrał ją i sąd nadał na wyrok (lub nakaz zapłaty) tzw. klauzulę wykonalności (czyli formalne stwierdzenie, że sprawę można skierować do komornika). Chcąc przelać wierzytelność, na którą ma się już wyrok (lub nakaz zapłaty) z klauzulą wykonalności, trzeba zadbać o to, żeby nowy wierzyciel mógł ten wyrok (nakaz zapłaty) wykorzystać i nie miał sam problemów ze skierowaniem sprawy do komornika - bo przecież we wszystkich dokumentach (wyroku, klauzuli wykonalności) podane są dane poprzedniego wierzyciela. Dzięki temu, że przelew wierzytelności był zrobiony z podpisami notarialnie poświadczonymi, nowy wierzyciel będzie mógł żądać nadania przez sąd klauzuli wykonalności na na siebie, co pozwoli mu skierować sprawę do komornika. 5. Zawiadomienie dłużnika o przelewie O tym, że nastąpił przelew wierzytelności, trzeba zawiadomić dłużnika. Dłużnik musi wiedzieć, komu ma zapłacić. Jeśli dłużnik nic o przelewie wierzytelności nie wie, to może zapłacić swojemu dotychczasowemu wierzycielowi. Wtedy nowy wierzyciel nie może żądać zapłaty od dłużnika, tylko powinien się domagać zapłaty od osoby, której dłużnik zapłacił. Gdyby jednak dłużnik został zawiadomiony o przelewie wierzytelności przez zbywcę (dotychczasowego wierzyciela) albo dowiedział się o przelewie z innych źródeł (np. od nabywcy), to nie powinien płacić staremu wierzycielowi. Jeśli mimo wszystko zapłaci staremu wierzycielowi, to sporo ryzykuje. Nowy wierzyciel może w takiej sytuacji żądać od dłużnika zapłaty, więc dłużnik może zostać zmuszony do zapłacenia “dwa razy”. Wynika to z art. 512 Kodeksu cywilnego. 6. Czy potrzebna zgoda dłużnika na przelew wierzytelności? W zdecydowanej większości przypadków zgoda dłużnika na przelew wierzytelności nie jest potrzebna. Wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że byłoby to sprzeczne z : ustawą (czyli musiałby istnieć przepis, który zabrania dokonania przelewu; np. Kodeksu pracy zabrania przelewania na inną osobę prawa do wynagrodzenia za pracę ) zastrzeżeniu umownemu (czyli w umowie strony uzależniły przelew od zgody dłużnika albo wyłączyły całkowicie możliwość przelewu) właściwości zobowiązania (np. prawo do alimentów). Można też w umowie ograniczyć możliwość przelewu (cesji) wierzytelności bez zgody dłużnika.“Skoro można w umowie wyłączyć możliwość przelewu wierzytelności, to tym bardziej dopuszczalne jest umowne ograniczenie cesji, np. przez wskazanie konkretnego podmiotu, na rzecz którego przelew może być dokonany. W takim przypadku cesja na rzecz innej osoby czy firmy nie będzie skuteczna” - uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 11 stycznia 2017 r., sygn. akt IV CSK 116/16. 7. Wymóg zgody na przelew wierzytelności można obejść Aby uzależnić przelew wierzytelności od zgody dłużnika, najlepiej zrobić to na piśmie. W praktyce jednak mimo wprowadzenia np. do umowy wymogu uzyskania zgody, łatwo jest go obejść i dokonać przelewu wierzytelności bez oglądania się na dłużnika. Dlaczego? Z przepisów o przelewie (art. 514 wynika, że jeżeli wierzytelność jest stwierdzona pismem, to zastrzeżenie umowne, iż przelew nie może nastąpić bez zgody dłużnika, jest skuteczne względem nabywcy tylko wtedy, gdy pismo zawiera wzmiankę o tym zastrzeżeniu (chyba że nabywca w chwili przelewu o zastrzeżeniu wiedział). Czyli jeśli istnieje dokument potwierdzający istnienie wierzytelności (np. umowa, faktura VAT), to musi on zawierać też informację o tym, że na przelew wierzytelności potrzebna jest zgoda dłużnika. Jeśli na dokumencie takiej informacji nie ma, to przelew będzie skuteczny. Co jeśli istnieje kilka dokumentów potwierdzających istnienie wierzytelności (np. umowa, faktura VAT, wyrok sądu) a tylko część z nich zawiera zastrzeżenie, że na przelew wierzytelności musi się zgodzić dłużnik? Przecież dłużnik nie ma wpływu na to, czy wierzyciel w treści wystawionej przez siebie faktury VAT wpisze takie zastrzeżenie. W przypadku, gdy został wydany wyrok sądu nakazujący zapłacenie długu, wprowadzenie do treści wyroku informacji, że przelew wymaga zgody dłużnika jest w praktyce niemożliwe. Odpowiedź na to pytanie znajduje się w wyroku Sądu Njwyższego z 5 kwietnia 2006 r. (sygn. akt I CSK 189/05). Sąd Najwyższy stwierdził w nim, że “w przypadku istnienia kilku dokumentów stwierdzających istnienie wierzytelności zbytej w drodze przelewu, z których tylko część zawiera informację o zakazie dokonywania przelewu bez zgody dłużnika, ocena skuteczności tego zastrzeżenia wymaga ustalenia, w oparciu o jaki dokument wierzyciel wykazał wobec nabywcy wierzytelności jej istnienie. Jeżeli dokument ten nie zawierał wzmianki o zakazie dokonywania przelewu, to pactum de non cedendo [czyli umowa zakazująca zbycie wierzytelności bez zgody dłużnika - przyp. red.] będzie bezskuteczne wobec nabywcy wierzytelności, chyba że nabywca wierzytelności w chwili przelewu o zastrzeżeniu tym wiedział”. 8. Przelew wierzytelności a obrona dłużnika przed zapłatą W wyniku przelewu (cesji) wierzytelności sytuacja prawna dłużnika nie może się pogorszyć. Dlatego zabezpieczono go w ten sposób, że wprowadzono w art. 513 § 1 zasadę, zgodnie z którą dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Przykład 1. Jan Nowak zamówił na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej maszynę. Miał za nią zapłacić w terminie 30 dni od jej otrzymania. Maszyna okazała się wadliwa, Jan Nowak złożył reklamację u sprzedawcy. Ten reklamacji jednak nie uznał utrzymując, że to Jan Nowak nieprawidłowo użytkował maszynę i ja uszkodził. Ponieważ Jan Nowak nie zapłacił za maszynę, sprzedawca dokonał przelewu wierzytelności o zapłatę ceny na inną firmę. Jan Nowak nie stracił jednak w wyniku przelewu wierzytelności prawa do odstąpienia od umowy sprzedaży z powodu wad rzeczy. Odstąpienie od umowy wywołuje takie skutki, jakby umowa nie została zawarta (konieczność zwrotu maszyny, brak obowiązku zapłaty lub - jeśli zapłata już nastąpiła - konieczność zwrotu zapłaconej ceny). Jan Nowak może więc nadal złożyć sprzedawcy oświadczenie o odstąpieniu od umowy z powodu wady sprzedanej rzeczy i powołać się na to oświadczenie, gdy nabywca wierzytelności będzie żądał od niego zapłaty. 9. Przelew wierzytelności a niewypłacalność dłużnika Zbywca wierzytelności ponosi względem nabywcy odpowiedzialność za to, że wierzytelność mu więc wierzyciel np. najpierw umorzył dłużnikowi dług, a potem dokonał cesji wierzytelności (która już mu nie przysługiwała, bo została umorzona), to oczywiście zbywca odpowiada za to przed nabywcą. Odrębną kwestia jest wypłacalność dłuznika. Co jeśli nabywca nie jest w stanie wyegzekwować zapłaty od dłużnika? Czy może mieć wtedy jakieś żądania do osoby, od której nabył wierzytelność, czy tylko do dłużnika? Zasadą jest, że zbywca nie ponosi wobec nabywcy wierzytelności odpowiedzialności za to, czy dłużnik jest wypłacalny. Jeśli nabywca nie wyegzekwuje zapłaty od dłużnika, to jest to ryzyko nabywcy, a nie zbywcy. Ale zasadę tę można w umowie zmienić. Zbywca może przyjąć na siebie odpowiedzialność za wypłacalność dłużnika. Wtedy nabywca wierzytelności może żądać od zbywcy odszkodowania, jeśli nie uda mu się wyegzekwować pieniędzy od dłużnika (art. 516 10. Powierniczy przelew wierzytelności - na czym polega? Można się też spotkać z tzw. powierniczym przelewem wierzytelności. Jest to przelew wierzytelności dokonywany w celu ściągnięcia zapłaty od dłużnika. Takie umowy zawierane są np. z firmami windykacyjnymi, które mają odzyskać należności od dłużników. Powierniczy przelew wierzytelności w celu jej ściągnięcia i przekazania zbywcy to umowa, na podstawie której cedent (czyli zbywca) przekazuje wierzytelność do majątku osoby trzeciej (nabywcy, np. firmy windykacyjnej), po to, aby nabywca mógł we własnym imieniu ściągnąć dług od dłużnika, działając jednocześnie na rzecz zbywcy, za odpowiednim wynagrodzeniem wynikającym np. z umowy zlecenia. Wspólnota mieszkaniowa nie ma prawa do wysuwania roszczeń w stosunku do dewelopera, nawet w przypadku usterek w części wspólnej nieruchomości. Chyba, że zgodnie z kodeksem cywilnym mieszkańcy dokonali cesji wierzytelności na rzecz wspólnoty. W tej sytuacji, wspólnota mieszkaniowa może wstąpić na drogę sądową z deweloperem. Brak uprawnień wspólnoty mieszkaniowej Co do zasady, wspólnota mieszkaniowa nie jest uprawniona do wysuwania roszczeń w stosunku do dewelopera, i to w oparciu o obydwie instytucje, takie jak rękojmia i odpowiedzialność kontraktowa. Wynika to wprost z uchwały Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2004 roku, zgodnie z którą. Wspólnota mieszkaniowa nie ma legitymacji czynnej do dochodzenia roszczeń odszkodowawczych, związanych z wadami fizycznymi nieruchomości wspólnej, w stosunku do sprzedawcy odrębnej własności lokalu mieszkalnego, chyba że właściciel lokalu przelał na nią te roszczenia.” (sygn. III CZP 48/04). Oznacza to, że gdy wspólnota pozwie dewelopera i wystąpi wobec niego np. z roszczeniem odszkodowawczym, najprawdopodobniej sprawę przegra. Cesja wierzytelności na rzecz wspólnoty mieszkaniowej Aby do tego nie dopuścić, zainteresowani mieszkańcy mogą dokonać tzw. cesji wierzytelności rzecz wspólnoty (art. 509-518 kodeksu cywilnego). Mieszkańcy budynku, którzy są zainteresowani tym, aby to wspólnota (a nie każdy z osobna) dochodziła od dewelopera jednej, wyższej kwoty odszkodowania, bądź np. w ich imieniu wystąpiła do sądu z żądaniem usunięcia wad przez dewelopera, powinni dokonać cesji wierzytelności. Na podstawie cesji wierzytelności mieszkańcy przeniosą na rzecz wspólnoty roszczenia, przysługujące im wobec dewelopera. Na mocy tej umowy można przenieść roszczenia wynikające zarówno z rękojmi, jak i odpowiedzialności kontraktowej. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby na wspólnotę przenieść obydwa roszczenia na raz. Sprawdź: Jak żądać od dewlopera naprawy części wspólnej - rekojmia i odpowiedzialność kontraktowa Wysokość roszczeń W sytuacji, gdy dojdzie do sporu sądowego pomiędzy wspólnotą a deweloperem, wspólnota będzie mogła domagać się odszkodowania jedynie w wysokości odpowiadającej wysokości przeniesionych uprzednio praw. Dlatego też, w przypadku uwzględniania powództwa wspólnoty i np. zasądzenia odszkodowania, to po wykonaniu wyroku, każdy z mieszkańców otrzymałby część, odpowiadającą wysokości przysługujących mu udziałów w części wspólnej. Pozostałe osoby (te które cesji na wspólnotę nie dokonały) będą więc mogły indywidualnie dochodzić swoich uprawnień. Co ciekawe, jeśli wspólnota zechce na drodze sądowej domagać się wyłącznie tego, aby Sąd nakazał deweloperowi usunięcia wady ujawnionej w części wspólnej, wystarczające będzie aby cesji tego uprawnienia dokonał minimum jeden właściciel lokalu wyodrębnionego. Zbycie praw z umowy deweloperskiej - koszty podatkowe. Przychód uzyskany z odpłatnego zbycia praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej (cesji), po pomniejszeniu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu, podlega opodatkowaniu na zasadach ogólnych wynikających z art. 27 ust. 1 tej ustawy (tj. wg skali podatkowej). Zdaniem organów podatkowych osoby uzyskujące przychody z tego tytułu mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu kwoty dokonanych wpłat wynikających z umowy deweloperskiej oraz koszty notarialne podpisania umowy deweloperskiej i koszty agenta nieruchomości. Do kosztów podatkowych nie mogą być jednak zaliczone koszty poniesione na spłatę kredytu zaciągniętego na sfinansowanie części ww. wpłat oraz odsetek od tego kredytu. Umowa deweloperska - definicja Prawna definicja umowy deweloperskiej znajduje się w art. 3 pkt 5 ustawy z 16 września 2011 r. o ochronie praw nabywcy lokalu mieszkalnego lub domu jednorodzinnego (tzw. ustawa deweloperska). Zgodnie z tym przepisem umową deweloperską jest umowa, na podstawie której: - deweloper zobowiązuje się do ustanowienia lub przeniesienia na nabywcę po zakończeniu przedsięwzięcia deweloperskiego prawa odrębnej własności lokalu mieszkalnego albo własności nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i własności domu jednorodzinnego na niej posadowionego stanowiącego odrębną nieruchomość, a - nabywca zobowiązuje się do spełnienia świadczenia pieniężnego na rzecz dewelopera na poczet ceny nabycia tego prawa. W myśl art. 3 pkt 6 ustawy deweloperskiej przedsięwzięciem deweloperskim jest proces, w wyniku realizacji którego na rzecz nabywcy ustanowione lub przeniesione zostaje prawo, o którym mowa w art. 1 tej ustawy (czyli prawo odrębnej własności lokalu mieszkalnego albo własności nieruchomości zabudowanej domem jednorodzinnym lub użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej i własności domu jednorodzinnego na niej posadowionego stanowiącego odrębną nieruchomość), obejmujący budowę w rozumieniu ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane oraz czynności faktyczne i prawne niezbędne do rozpoczęcia budowy oraz oddania obiektu budowlanego do użytkowania, a w szczególności nabycie praw do nieruchomości, na której realizowana ma być budowa, przygotowanie projektu budowlanego lub nabycie praw do projektu budowlanego, nabycie materiałów budowlanych i uzyskanie wymaganych zezwoleń administracyjnych określonych odrębnymi przepisami. Częścią przedsięwzięcia deweloperskiego może być zadanie inwestycyjne dotyczące jednego lub większej liczby budynków, jeżeli budynki te, zgodnie z harmonogramem przedsięwzięcia deweloperskiego, mają zostać oddane do użytku w tym samym czasie i tworzą całość architektoniczno-budowlaną. Warto podkreślić, że zgodnie z art. 26 ustawy deweloperskiej, umowę deweloperską należy zawrzeć w formie aktu notarialnego. Cesja, czyli przeniesienie praw Cesją nazywamy potocznie przelew wierzytelności, który jest uregulowany w art. 509-518 kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 509 kc wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. A razem z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Przelew wierzytelności może być częścią umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności. Na podstawie cesji (przelewu) można przenieść (oczywiście najczęściej odpłatnie) np. prawa i obowiązki wynikające z umowy deweloperskiej. Warto tu pamiętać, że umowa deweloperska określa nie tylko prawa (wierzytelności) ale i obowiązki (długi) obu stron. A zmiana dłużnika wymaga zgody wierzyciela (zgodnie z art. 519 kc). Dlatego cesja praw nabywcy (cedenta) z umowy deweloperskiej na inną osobę (cesjonariusza) wymaga zgody dewelopera. Klienci deweloperów chcą dokonać cesji swoich praw i obowiązków z umowy deweloperskiej z różnych powodów - zmiany planów życiowych, kłopotów finansowych, czy po prostu z uwagi na znalezienie korzystniejszej oferty innego dewelopera. Warto też wiedzieć, że cesja (praw i obowiązków z) umowy deweloperskiej wymaga co do zasady jedynie formy pisemnej ale eksperci sugerują, że korzystniej (zwłaszcza dla cesjonariusza) jest zrobić to w formie aktu notarialnego, tak jak to przepisy ustawy deweloperskiej wymagają od samej umowy deweloperskiej. Opodatkowanie przychodu z cesji umowy deweloperskiej podatkiem dochodowym Osoba, które zbywają swoje prawa z umowy deweloperskiej i osiągają z tego tytułu przychód (dochód), mają wątpliwości odnośnie zasad opodatkowania tego dochodu. Organy podatkowe podkreślają, że umowa deweloperska nie wywołuje skutków rozporządzających, polegających na przeniesieniu własności nieruchomości na nabywcę. W umowie deweloperskiej nabywca zobowiązuje się do dokonywania wpłat na poczet ceny, mimo że prawo własności nieruchomości przejdzie na nabywcę dopiero z chwilą podpisania umowy w formie aktu notarialnego przenoszącej własność. Wpłaty jakie na poczet ceny przyszłego lokalu wpłaca deweloperowi nabywca są przechowywane albo na otwartym mieszkaniowym rachunku powierniczym, albo na zamkniętym mieszkaniowym rachunku powierniczym. Wypłata zdeponowanych środków następuje albo zgodnie z harmonogramem przedsięwzięcia deweloperskiego przy otwartym mieszkaniowym rachunku powierniczym (art. 3 pkt 7 ustawy deweloperskiej), albo jednorazowo, po przeniesieniu na nabywcę prawa własności lokalu, przy zamkniętym mieszkaniowym rachunku powierniczym (art. 3 pkt 8 ustawy deweloperskiej). Z tego powodu przychód uzyskany z cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej nie może być opodatkowany jak przychód z tytułu sprzedaży lokalu mieszkalnego. Przychód z odpłatnego zbycia praw majątkowych Zdaniem organów podatkowych przychód uzyskany z cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej powinien być opodatkowany wg skali podatkowej PIT, jako przychody określone w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o PIT. Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w indywidualnej interpretacji podatkowej z 4 sierpnia 2021 r. (sygn. kwotę uzyskaną ze sprzedaży – odpłatnej cesji ogółu praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej należy zakwalifikować do źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jakimi są kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a)-c). Stanowi ona dla Wnioskodawczyni przychód z praw majątkowych w rozumieniu w art. 18 ww. ustawy, który należy wykazać w rocznym zeznaniu podatkowym za 2020 r. i opodatkować dochód z tego tytułu na zasadach ogólnych, według skali podatkowej, o której mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym należy zauważyć, że Wnioskodawczyni przychód z ww. cesji nieprawidłowo wykazała w rocznym zeznaniu podatkowym jako inne źródła. Koszty uzyskania przychodu Osoby uzyskujące przychód z cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej mają też prawo do uwzględnienia kosztów uzyskania przychodów,. Opodatkowany PIT jest bowiem dochód (tj. przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodu). Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zdaniem fiskusa aby dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać następujące kryteria: - musi zostać poniesiony przez podatnika, - zostać odpowiednio udokumentowany, - celem jego poniesienia jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów (związek przychodu z kosztem) i - nie został on wymieniony w art. 23 cytowanej ustawy. Wpłaty z tyt. umowy deweloperskiej mogą być kosztem podatkowym - spłata kredytu już nie Zdaniem organów podatkowych do kosztów uzyskania przychodów z ww. cesji podatnicy mogą zaliczyć wpłaty na poczet ceny przyszłego lokalu, do uiszczenia których zobowiązywała umowa deweloperska. Ale w przypadku, gdy wpłaty te były finansowane z kredytu, to osoby, które dokonały cesji umowy deweloperskiej nie mogą zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów spłacanych rat kredytu. Bowiem w ten sposób dwukrotnie odliczałaby od przychodu ten sam wydatek – raz jako poniesiony na wpłaty wynikające z umowy deweloperskiej, za drugim zaś razem jako wydatek na spłatę kredytu, który finansował te wpłaty. A przepisy podatkowe zabraniają uwzględniania jednego wydatku więcej niż jeden raz w kosztach uzyskania przychodu. Również wg organów podatkowych, do kosztów uzyskania przychodu z tytułu cesji praw i obowiązków wynikających z umowy deweloperskiej, nie można zaliczyć odsetek od ww. kredytu. Dyrektor KIS w ww. interpretacji argumentował to w następujący sposób: Do kosztów uzyskania przychodu z tytułu ww. cesji Wnioskodawczyni nie może zaliczyć również uiszczonych odsetek od ww. kredytu. Są to bowiem wydatki związane jedynie z pozyskaniem środków pieniężnych na dokonanie wpłat wynikających z umowy deweloperskiej dotyczącej nabycia lokalu mieszkalnego od dewelopera. (...) Poniesienie ich z obiektywnego punktu widzenia nie jest niezbędne dla uzyskania prawa majątkowego w postaci praw i obowiązków wynikających z zawartej przez Wnioskodawczynię umowy deweloperskiej dotyczącej nabycia lokalu mieszkalnego. Konieczne jest bez wątpienia dokonanie wpłat wynikających z umowy deweloperskiej, niezależnie od tego, czy wpłaty te są sfinansowane kredytem bankowym, czy też środki pochodzą z oszczędności dokonującego tych wpłat. Zatem, subiektywne jest, przyjęte przez Wnioskodawczynię założenie, że nie uzyskałaby przychodu ze „sprzedaży mieszkania” gdyby nie poniosła miesięcznych rat poniesionych przez Nią na spłatę kredytu wraz z odsetkami. W tej samej interpretacji organ podatkowy uznał, że mogą być kosztami podatkowymi w tym przypadku także: - koszty notarialne podpisania umowy deweloperskiej, - wynagrodzenie zapłacone agentowi nieruchomości za znalezienie nabywcy praw i obowiązków z umowy deweloperskiej (cesjonariusza). Paweł Huczko 1. Przelew wierzytelności (cesja) – istotaPrzelew wierzytelności (cesja) jest instytucją prawa cywilnego. Cesja regulowana jest poprzez przepisy art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) – dalej Według takich przepisów stronami umowy cesji wierzytelności są: cedent (sprzedający wierzytelność) i cesjonariusz (nabywca wierzytelności). Co istotne, umowa przelewu wierzytelności może być zawarta bez zgody dłużnika, a jedynie w wyjątkowych przypadkach, określonych w ustawie (np. art. 449, art. 595, art. 602, art. 912 albo umowie, wierzytelność nie w ogóle nie może być sprzedana osobie trzeciej lub operacja taka wymaga zgody dłużnika. Podkreślić trzeba, że zbywca wierzytelności przenosi na nabywcę nie tylko należność główną, ale również wszystkie związane z nią prawa, w szczególności należne praktyce funkcjonuje wykładnia, według której strony umowy przelewu definiują jaka część odsetek lub innych należności pobocznych przechodzi na nabywcę wierzytelności.„Z braku odmiennego zastrzeżenia stron, na podstawie art. 509 § 2 oprócz wyraźnie wymienionego roszczenia o odsetki, przechodzą z cedenta na cesjonariusza np. roszczenie o zaległe odsetki, roszczenie o odszkodowanie za nienależyte wykonanie zobowiązania, roszczenie o zapłatę kar umownych, roszczenie o uzyskanie surogatów przedmiotu świadczenia (art. 477 § 2 roszczenie o udzielenie przez dłużnika informacji o przedmiocie świadczenia (art. 546 i art. 354 § 1 uprawnienie wierzyciela do wyboru świadczenia w zobowiązaniu przemiennym, uprawnienie wierzyciela do wezwania dłużnika do wykonania (art. 455 lub możność zaskarżenia czynności zdziałanych z pokrzywdzeniem wierzyciela, roszczenie z tytułu poręczenia i inne.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 listopada 2006 r., IV CSK 224/06, LEX 196511)Cesja wierzytelności nie skutkuje zmianą treści stosunku prawnego. Bezpośrednim efektem niezmienności stosunku prawnego jest w szczególności to, że dłużnikowi przysługują przeciwko cesjonariuszowi wszelkie zarzuty, które miał przeciwko cedentowi w chwili uzyskania powiadomienia o umowie.„Dłużnik przelanej wierzytelności może - w ramach art. 513 § 1 - skutecznie powołać się wobec cesjonariusza na zarzut w postaci odstąpienia od umowy sprzedaży zawartej z cedentem z powodu wady przedmiotu sprzedaży, gdy wada rzeczy została ujawniona po podjęciu przez niego wiadomości o przelewie wierzytelności.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia 2009 r., V CSK 423/08, Biul. SN 2009, nr 6, poz. 13).Z żadnego z przepisów nie wynika, aby umowa cesji była zawarta w formie pisemnej. Oczywiście w praktyce sam nabywca jest zainteresowany tym, aby cesja byłą potwierdzona na piśmie, ale z drugiej strony należy pamiętać, że brak formy pisemnej nie czyni umowy cesji nieważną, jej zawiązanie poprzez postanowienia ustne może implikować skutki podatkowe (na przykład w PCC).Jedynie w wyjątkowych sytuacjach obowiązek zachowania formy pisemnej może wynikać z przepisów w wyjątkowych sytuacjach do faktycznego przelewu wierzytelności na podmiot trzeci może dość bez aktywnego udziału trzeba, że stosownie do regulacji art. 518 osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:1)jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;2)jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;3)jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;4)jeżeli to przewidują przepisy istotne, wierzyciel nie może sprzeciwić się takiej wymuszonej cesji: jeżeli bowiem zachodzą przesłanki zdefiniowane w art. 518 § 1 wierzyciel nie może odmówić przyjęcia świadczenia, które jest już wymagalne.„Wstąpienie osoby trzeciej w prawa zaspokojonego wierzyciela na skutek spłacenia wierzyciela (art. 518 § 1 pkt 1 następuje tylko w zakresie, w jakim osoba trzecia spłaciła dług, który w stosunku podstawowym był wymagalny.” (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r., II CK 576/04, OSNC 2006/3/53).2. Czynności opodatkowane PCC – zagadnienia ogólneOmawiając zagadnienie opodatkowania PCC konkretnych umów należy w pierwszej kolejności, zwrócić uwagę na dwa aspekty: jest to podatek obrotowy o niegospodarczym charakterze i daniną taką opodatkowane są jedynie te umowy (czynności), które wprost jako takie zostały wskazane przez czynności opodatkowanych zamieszczony został w art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r. Nr 68, poz. 450 z późn. zm.) - dalej Już na pierwszym miejscu listy czynności opodatkowanych podatkiem od czynności cywilnoprawnych prawodawca wymienia umowę sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw płaszczyźnie PCC ustawodawca w sposób niemal bezpośredni odwołuje się do regulacji prawa cywilnego, nie definiując czynności (jak to ma np. miejsce na gruncie VAT) a właśnie stosując przepisy tak właśnie należy zrobić w przypadku sprzedaży (przelewu, cesji) wierzytelności – stąd właśnie w pierwszym rozdziale została przybliżona instytucja Podatek od czynności cywilnoprawnych a VATZ uwagi na niegospodarczy charakter PCC, w art. 2 pkt 4 ustawodawca zapisał, że opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych nie podlegają czynności cywilnoprawne, inne niż umowa spółki i jej zmiany, jeżeli przynajmniej jedna ze stron z tytułu dokonania tej czynności jest:a)opodatkowana VAT,b)zwolniona z VAT:–umów sprzedaży i zamiany, których przedmiotem jest nieruchomość lub jej część, albo prawo użytkowania wieczystego, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub prawo do miejsca postojowego w garażu wielostanowiskowym lub udział w tych prawach,–umowy sprzedaży udziałów i akcji w spółkach więc zbycie wierzytelności podlegałoby opodatkowaniu VAT (nawet jeżeli czynność taka korzysta ze zwolnienia), wówczas bez względu na to, która strona jest podatnikiem, nie powinno już być opodatkowane aby rozstrzygnąć czy świadczenie podlega opodatkowaniu VAT, trzeba ustalić jaki jest status świadczącego, a dokładniej czy jest z tytułu jej wykonania podatnikiem VAT. Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) - dalej bez względu na to czy podmiot (osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej) dokona rejestracji na potrzeby podatku od towarów i usług, status podatnika VAT posiada zawsze wówczas gdy samodzielnie wykonuje działalność gospodarczą; nie istotny przy tym jest cel lub rezultat takiej działalności. W myśl definicji zapisanej w ust. 2 tego samego artykułu na gruncie VAT działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy (działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych).Oznacza to, że dokonując rozstrzygnięcia, czy dana czynność podlega opodatkowaniu VAT należy ustalić, czy jest ona wykonywana w ramach wykonywanej przez podmiot działalności gospodarczej (w znaczeniu VAT), a oprócz tego czy stanowi usługę lub dostawę trzeba, że z punktu widzenia VAT obrotem wierzytelnościami może być zarówno sprzedaż jak i nabycie tego rodzaju praw (jako usługa pośrednictwa finansowego). Oczywiście zbycie wierzytelności własnej (czyli powstałej w wyniku tego, że klient wierzyciela nie zapłacił) nie stanowi usługi w znaczeniu VAT. W pierwszym okresie obowiązywania nawet niektórzy specjaliści od podatków spoza aparatu skarbowego próbowali klasyfikować sprzedaż wierzytelności własnych jako sprzedaż wartości niematerialnych i prawnych, i tym samym opodatkowywać taką transakcję VAT - jednak działanie takie nie znajduje żadnego uzasadnienia przypomnieć, że pojęcie wartości niematerialnych i prawnych ma swoje źródło w ustawach o podatkach dochodowych – ustawodawca wprost wyspecyfikował w nich te prawa, które zaliczane są do wartości niematerialnych i katalogu takim nie odnajdziemy wierzytelności, wobec czego chociaż są one prawem i nie mają materialnej postaci nie mogą być uznane za wartości niematerialne i tego istotne znaczenie ma to, że sprzedaż własnych wierzytelności przez podatnika zajmującego się całkowicie inną działalnością niż obrót wierzytelnościami nie może być uznana za wykonywaną w ramach działalności gospodarczej. Czynność taka z założenia dokonywana jest w ostateczności i w pewnych warunkach przymusu ekonomicznego (wobec braku zapłaty przez kontrahenta).Brak obowiązku opodatkowania sprzedaży własnych wierzytelności wielokrotnie potwierdzany był w orzecznictwie ETS, oraz w piśmie z 11 listopada 2004 r. skierowanym przez Komisję Europejską do polskiego ministerstwa trzeba, że jeżeli nabywcą wierzytelności jest podmiot profesjonalnie zajmujący się nabywaniem tego rodzaju praw w celu samodzielnej windykacji lub ich odsprzedaży, zdarzenie takie powinno być opodatkowane VAT. Jednak w takiej sytuacji zbywca nie jest świadczącym, lecz nabywcą usługi obrotu wierzytelnościami, polegającej na tym, że zwalnia wierzyciela z konieczności prowadzenia działań że w tego rodzaju sytuacji usługę wykonuje nabywca i to one jest podatnikiem potwierdzone zostało w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 4 lipca 1995 r. PO7-D-825-167-2480/95, Serw. Podat. 1997 r. nr 1, s. 71:„Obrót wierzytelnościami, tzn. zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu ich dalszej sprzedaży stanowi zgodnie z Klasyfikacją GUS usługę finansową” (pismo wydane było w poprzednim stanie prawnym, jednak teza w niej zawarta, pomimo zmiany okoliczności prawno-podatkowych, nie straciła na aktualności).Stanowisko takie potwierdza treść, wydanego na gruncie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.) ale wciąż aktualnego, wyroku NSA z dnia 28 grudnia 2000 r. SA/Sz 1492/99, LEX 53191:„Z uwag wyjaśniających do Klasyfikacji Wyrobów i Usług, opracowanych przez Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Statystyki i zawierających objaśnienia zakresu objętego grupowaniami dotyczącego usług, wynika, że "usługi pośrednictwa finansowego" zawarte w dziale 65 sekcji J obejmują też w klasie "usługi w zakresie pośrednictwa finansowego pozostałe, gdzie indziej nie sklasyfikowane", przez które rozumie się "inne rodzaje pośrednictwa finansowego związane głównie dystrybucją środków finansowych w inny sposób niż udzielanie pożyczek". Oznacza to niewątpliwie, iż usługą uznawaną za pośrednictwo finansowe w ujęciu PKWiU 65-67, jak również obrót wierzytelnościami rozumiany jako zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich odsprzedaży.”Usługa wykonywana przez NABYWCĘ wierzytelności musi być sklasyfikowana jako "usługa pomocnicza związana z pośrednictwem finansowym, pozostała, gdzie indziej niesklasyfikowana" (PKWiU Świadczenie tego rodzaju jest usługą pośrednictwa finansowego. Zgodnie z dyspozycją przepisu art. 43 ust. 1 pkt 1 w powiązaniu z poz. 3 załącznika nr 4 do usługi pośrednictwa finansowego (Sekcja J PKWiU), inne niż wymienione w tej pozycji jako wyłączone, korzystają ze zwolnienia w podatku od towarów i teza została postawiona w nowszych orzeczeniach, w wyroku WSA w Łodzi z dnia 27 lutego 2007 r., I SA/Łd 1239/06, czy w wyroku WSA w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2008 r., III SA/Wa 783/08, Podatnik, podstawa opodatkowania i moment powstania obowiązku podatkowegoW przypadku gdy sprzedaż (cesja) wierzytelności – jako wykonywana poza VAT - podlega opodatkowaniu PCC, należy wskazać istotne elementy niezbędne do prawidłowego jej obciążenia taką aktualnym stanie prawnym ustawodawca podatkowy nie pozostawia żadnych wątpliwości co do tego, że przy umowie cesji – tak jak przy każdej innej umowie sprzedaży rzeczy lub prawa - obowiązek podatkowy w PCC obciąża nie kogo innego a kupującego (art. 4 pkt 1 trzeba, że wszelkie inne, sprzeczne z postanowienia umowne w sprawie zapłaty podatku w żaden sposób nie wpływają na obowiązki publicznoprawne stron i nie wiążą organu podatkowego. Rzecz jasna, nic nie stoi na przeszkodzie temu, aby strony transakcji umówiły się, że ciężar ekonomiczny zapłaty podatku spocznie na zbywcy, ale również w takiej sytuacji podatnikiem – wobec którego roszczenie o zapłatę ma organ podatkowy – jest konsekwencji, to nabywca zobligowany jest nie tylko do zapłaty podatku ale również do złożenia stosownej deklaracji taka składana jest, bez dodatkowego wezwania, w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego; deklarację nabywca sporządza posługując się formularzem PCC-3. W tym samym terminie podatnik musi zapłacić podatek, który w przypadku nabycia cesji wierzytelności obliczany jest przy zastosowaniu stawki 1%. Deklaracja oraz zapłata powinny być przekazane do urzędu skarbowego właściwego ze względu na adres zamieszkania albo siedziby nabywcy. Wierzytelność może być przedmiotem sprzedaży. Sprzedaż wierzytelności przez dłużnika nazywamy przelewem. Sprzedaż wierzytelności musi być zawarta na piśmie gdy sama wierzytelność jest również stwierdzona pismem. UMOWA SPRZEDAŻY WIERZYTELNOŚCIzawarta dnia ...................... (data zawarcia umowy) w ................................. (miejsce zawarcia umowy) pomiędzy:....................................................... (imię i nazwisko sprzedającego) zamieszkałym w ............................... (miejscowość, ulica, numer domu, numer mieszkania) legitymującym się dowodem osobistym numer........................................ (seria i numer dowodu osobistego) wydanym przez ........................ (organ wydający dowód osobisty) z datą ważności do .................................. (data ważności) numer PESEL ............................................. (numer PESEL) numer NIP ................................... (numer NIP) zwanym dalej Sprzedającyma....................................................... (imię i nazwisko kupującego) zamieszkałym w ............................... (miejscowość, ulica, numer domu, numer mieszkania) legitymującym się dowodem osobistym numer........................................ (seria i numer dowodu osobistego) wydanym przez ........................ (organ wydający dowód osobisty) z datą ważności do .................................. (data ważności) numer PESEL ............................................. (numer PESEL) numer NIP ................................... (numer NIP) zwanym dalej Kupującym.§ 11. Zbywca oświadcza, że przysługuje mu niesporna i wymagalna wierzytelność pieniężna z tytułu niezapłaconych należności głównych wraz z Wartość zbywanej na mocy niniejszej Umowy wierzytelności – według stanu na dzień zawarcia Umowy – stanowi łącznie kwotę ........................... (kwota będąca przedmiotem sprzedaży) Zbywane wierzytelności dotyczą: .......................... (nazwy dłużnika, jego siedziby, wartości wierzytelności, daty jej wymagalności oraz daty ewentualnej zapłaty).§ 21. Zbywca oświadcza, że w zakresie będącej przedmiotem niniejszej Umowy wierzytelności, o której mowa w paragrafie poprzedzającym,a) nie jest ustawowo lub umownie ograniczony w ich zbyciu,b) wierzytelność ta nie była przedmiotem innych przelewów,c) Dłużnik w chwili zawierania Umowy nie ma wobec Zbywcy wymagalnych wierzytelności,d) Dłużnikowi nie przysługują wobec Zbywcy żadne zarzuty, które miałyby wpływ na ograniczenie praw wynikających z niniejszej Na dowód istnienia wierzytelności Zbywca przekaże Nabywcy w dniu podpisania umowy następujące oryginalne dokumenty stwierdzające wierzytelność:a) umowę zawartą z dłużnikiem,b) faktury,c) dowody ewentualnej zapłaty.§ 31. Zbywca przelewa – w rozumieniu przepisów art. 509 i n. kodeksu cywilnego – na rzecz Nabywcy wierzytelności pieniężne, określone w § 1, a Nabywca przyjmuje w całości przelew tych Przelew wierzytelności na rzecz Nabywcy następuje z chwilą podpisania niniejszej Wraz z wierzytelnościami Zbywca przenosi na Nabywcę wszelkie związane z nimi prawa, w tym prawo do odsetek za opóźnienie.§ 41. Zbywca zobowiązuje się do niezwłocznego, pisemnego zawiadomienia Dłużnika o dokonaniu przelewu W przypadku spłacenia całości lub części wierzytelności na rzecz Zbywcy, Zbywca zobowiązuje się do niezwłocznego przekazania otrzymanych należności na rzecz Nabywcy.§ 51. Strony zgodnie ustalają, że tytułem przeniesienia praw własności wierzytelności Nabywca zapłaci Zbywcy kwotę ................................ (cena sprzedaży) zł w formie polecenia przelewu na Jego rachunek numer .............................. (numer rachunku) w .................................... (nazwa banku)2. Nabywca zapłaci należność wymienioną w ust. 1 w terminie ........................ (data dzienna) dni od daty podpisania niniejszej umowy.§ 6Zbywca odpowiada za to, że wierzytelność mu przysługuje.§ 71. Strony zgodnie ustalają, iż zastrzegają dla niniejszej Umowy formę pisemną pod rygorem Zmiany Umowy wymagają odrębnego dokumentu sporządzonego w formie pisemnej pod rygorem Jeśli którekolwiek z postanowień Umowy okaże się sprzeczne z prawem, niewykonalne lub w inny sposób nieważne, Umowa pozostaje w mocy, a takie postanowienie będzie uważane za nieistniejące lub zostanie przez Strony zastąpione postanowieniem ważnym.§ 8Koszty związane z zawarciem niniejszej Umowy ponosi w całości Nabywca.§ 9W kwestiach nie unormowanych niniejszą Umową zastosowanie mają odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego.§ 10Umowa została sporządzona w dwóch jednobrzmiących egzemplarzach, po jednym dla każdej ze stron...................................... ……………………………. Zbywca NabywcaPOBIERZ BEZPŁATNY WZÓR: Umowa sprzedaży wierzytelności

umowa przelewu wierzytelności z umowy deweloperskiej